یکی از راه های رایج برای تثبیت حکومت یک رهبر یا رئیس حکومت این است که به خواسته های بی خطر مردمش توجه کند و یا حتی سرگرمی های بی خطر برایشان بتراشد تا مشغول باشند و کسی به فکر حکومت و نحوه ی حکومت داری نیفتد. از نمونه های این موضوع میشود به جنگ بالش ها اشاره کرد که در 15 کشور جهان اتفاق می افتد. ملت به هم بالش پرت می کنند و سرخوشن! همه چی هم آرومه! جنگ پرتاب گوجه فرنگی در اسپانیا، فستیوال غاز در آلمان و اسپانیا، فستیوال پرش از روی نوزاد، جشن "بز اندازی"، مراسم تعقیب پنیر در بریتانیا نمونه های دیگر آن است. از اسامی این برنامه ها می شود به خزئبل بودن آن ها پی برد. با یک سرچ ساده می توانید هزاران نمونه ی دیگر آن را در جهان بیابید.

حالا به نمونه های زیر توجه کنید:
" الآن در دانشگاه های کشور ترویج موسیقی می شود. نباید بشود. ترویج موسیقی می شود! ترویج موسیقی یک کاریست بر خلاف مذاق اسلام. درست است که هر نوع موسیقی حرام نیست، اما ترویج موسیقی معنایش این نیست که یک موسیقی که حرام نیست را میگردند و با دقت پیدا میکنند و آن را تعلیم میدهند و ترویج میکنند، این نیست، نخیر، درست عکس این است! در موارد بسیاری درست عکس این است..." +

" اردوی مختلط! من خیلی تعجب کردم. اردوی مختلط دانشجویی؟!... خوب نفس اردوی مختلط بد است..." +

این ها دو نمونه از سخنان مقام معظم رهبری در رابطه با موسیقی و اردوهای مختلط دانشجویی بودند. موسیقی یکی از اموری هست که با زندگی اکثر ما گره خورده است. کمتر کسی را می توان یافت که با موسیقی رابطه ای برقرار نکرده باشد. حتی اعتیاد به موسیقی هم تقریبا خطری هم برای حکومت فراهم نمی کند!
پس به نظر شما چرا باید رهبر یک حکومت با این امور (لااقل در مقام لفظ) مخالفت کند؟ آیا موسیقی به مراتب بی خطرتر از جشنواره های بی محتوای اشاره شده نیست؟

تنها نتیجه ای که برای بنده محتمل است، این است که پایبندی هایی فراتر از حب مقام و ریاست برای جایگاه ولایت فقیه مطرح است. و این ممکن است فراتر از درک اهل دنیا باشد..